Ο ΜΩΡΟΣ

Κάτω στη Δάφνη-ποταμό, στη Δαφνοποταμίδα,

Τούρκοι περάσαν και πολλοί, τριακόσιοι Γιανιτσάροι

Και σέρνουν και μια λυγερή, του Μώρο τη γυναίκα.

Τσιμπούν την και φιλούν τηνε και μασκαρευγουνέ ντην,



Κι η μάννα τση των ακλουθά τζαγκουρνομαδισμένη.

Κι' ο Μώρος ήτο στα βουνά, κι απάνω στη Μαδάρα,

Σαν όνειρο 'νειρεύτηκε, σαν άνθρωπος του το 'πε,

- Μώρο μου, τη γυναίκα σου οι Τούρκοι την επήραν,



Τσιμπούν την και φιλούν τηνε και μασκαρευγουνέ ντην,

Δρυμειά φωνήν την έσυρεν ο για να την ακούσεις,

Μώρο μου να 'σoυv στ' οβγορο θα ράιζ' η καρδιά σου.

Κι ο Μώρος εκατέβηκε μ' εξήντα παλικάρια,



Εις τη μποσκάδα τσοι 'πιασε, τη λυγερήν επήρε,

Κι' εμπήκε κ' εις τον πόλεμο με το σπαθί στη χέρα.